Mijn seksualiteit kleurt op intense wijze mijn leven.

Ook binnen het spectrum van moederschap, zwangerschap, kinderwens, voorbehoedsmiddel, abortussen en miskramen.

Mijn inwijding in mijn vrouwelijkheid heeft absoluut impact gehad. Toen ik ongesteld werd rond mijn 13de dacht ik dat ik doodging. Mijn ouders hadden me geen voorlichting gegeven nl en ik had echt geen flauw benul. Ik krijste op het toilet van angst.

Ik liep vervolgens met dikke plakken maandverband rond. Maar ook als ik niet ongesteld was. Ik dacht dat dat moest de rest van mijn leven. Toen ik erachter kwam dat dat alleen was tijdens de menstruatiedagen de bedoeling was schaamde ik me kapot. Mijn moeder blonk niet uit ik heldere begeleiding op sommige vlakken zullen we maar zeggen.

Ik moet er nu eigenlijk ook om lachen als ik terugdenk aan mijn energetische inwijding in vrouw zijn en moederschap. Hakkelend en onwennig en totaal geen idee wat ik moest doen of wat ik ervan moest vinden.

Mijn seksualiteit ontwikkelde zich verder.

Ik voelde absoluut een aards verlangen naar huisje, boompje, beestje. Ik wilde heel graag een partner, kind en gezinnetje spelen. Als je dat had gerealiseerd dan had je toch echt een groot gedeelte van dit leven voor elkaar. Mijn systeem was behoorlijk ingesteld op aardse zaken vanuit het ego en plaatjes vanuit de maatschappij.

Mijn eerste zwangerschap ervaring was rond mijn 20ste. Ik was zwanger van mijn baas. Tevens mijn lover, maar hij zat in een relatie met een andere vrouw. Ik slikte de pil maar dat was geen barrière voor deze ziel. Ik voelde acuut liefde voor deze ziel, maar ik was smoorverliefd op die man dus er moest geschakeld worden. Hij wilde het kindje niet.

De abortus was vreselijk. Mijn lover was mee naar de kliniek en viel zowat flauw toen de behandeling plaatsvond. Ik heb me erna wekenlang zo vreselijk leeg gevoeld in mijn buik. In mijn bekken. Ik weet nog heel goed dat mijn lover een tv voor me kocht na de ingreep en van die Australian chocolade bonbons.

Zal het nooit vergeten.

Ik voelde me verdoofd. Ik kreeg allerlei complicaties ook en het heeft lang geduurd voor ik herstelde.

Rond mijn 30ste was er een kinderwens met inmiddels een andere partner. Ik werd vlot zwanger maar na 3 maanden stopte het hartje met kloppen. We wilde net iedereen gaan vertellen dat ik zwanger was. Mijn diepe verlangen naar een gezin en moederschap en voelen hoe het is om zwanger te zijn viel in duigen.

Ik kon het lastig verwerken. Mijn plaatsjes brandden in mijn systeem. Mijn ego had het zwaar.

Ook het loslaten van deze zwangerschap gaf complicaties. Belande in het ziekenhuis. Lijf compleet uit balans door behandeling na behandeling en mijn emoties ook. Ik heb destijds een beeldje gekocht ter nagedachtenis aan deze ziel. En in gedachten nam ik de ziel van mijn eerste abortus mee.

De periode erna was gestrest. Het duurde 9 maanden voor mijn menstruatiecyclus weer op gang kwam. En nog 2 miskramen.

En ik wilde zoooooooooooooooo graag zwanger worden.

Mijn partner destijds werd bijna 40 en we overwogen ons op te geven voor adoptieouders. Dat geld hadden we helemaal niet maar ik wilde ook koste wat kost niet kinderloos door het leven. Ik heb op een moment besloten om elke dag bepaalde Qigong oefeningen te doen om de energie in mijn bekken te verbeteren.

Meer te openen en te ontspannen.

Elke dag stond ik 30 minuten voor de spiegel de oefeningen te doen op zolder. Mijn ontvankelijkheid als vrouw bedding te geven. Hard core gecommitteerd. Aan wilskracht geen gebrek.

Ik werd zwanger. Eindelijk.

Deze zwangerschap was uiterst dramatisch. Inclusief de bevalling. Ik heb hier eerder al wat over gedeeld. Het heeft me een paar keer bijna letterlijk het leven gekost. Maar… mijn prachtige dochter Carice is gekomen!

Ik moest 2 jaar herstellen van deze ervaring en had geen verlangen meer op dat moment naar nog een nieuwe zwangerschap. Mijn partner destijds wilde graag 2 kinderen. Ik durfde niet. Ik bleef roepen: liever een partner en 1 kind dan een ex-partner en 2 kinderen. Vriendinnen kregen vaak een 2de of 3de kindje. Ik vond het lastig.

Een deel van mij had enorm verlangen ernaar. Zeker als Carice vroeg om een broertje of zusje. Erna heb ik nog een aantal situaties gehad waarbij is zo goed als zwanger was/had kunnen zijn. Maar waarbij het helemaal niet handig of wenselijk was.

Het bleek telkens loos alarm. De scheiding kwam alsnog. Weg plaatjes. Ik heb de afgelopen voluit mijn seksualiteit herontdekt, mogen helen, evenwicht mogen brengen en laten expanderen.

Momenteel ben ik 45 en heb ik steeds vaker gesprekken met vriendinnen die iets ouder zijn over de overgang. Een einde aan een tijdperk en ik merk dat mijn cyclus zich aan het veranderen is. Deze verandering in mijn hele zijn maakt me kwetsbaar.

Op dit moment ben ik in een fase waarin ik tot op mijn botten geraakt ben. Afscheid neem van mijn lover en partner. Ook vraag ik mij opnieuw af wat partnerschap voor mij betekent.

Wat mijn seksualiteit voor mij betekent.

Wat moederschap voor mij betekent.

Mijn dochter heeft een intens nare ervaring gehad een paar weken geleden en dat brak mijn moederhart in 100000 stukken. De diepe rauwe kwetsbaarheid van de pijn als je geliefden en helemaal je kind geraakt is in haar Ziel en zijn. Ik heb me hersteld en ook zo intens gevoeld vanuit alle lagen van mijn bestaan hoe energetisch wij verbonden zijn.

En niet alleen vanuit dit leven. Ook besef ik mij meer dan ooit dat dat niet alleen met Carice zo is, maar ook met alle zielen waarvan ik tijdelijk zwanger ben geweest. Ik heb een ceremonie gedaan om ze te bedanken, stuk voor stuk.

Ze te erkennen en hen te vragen om hun boodschap voor mij. Hen om vergeving gevraagd voor mijn menselijke tekortkomingen en keuzen die ik gemaakt heb.

Mijzelf vergeven.

Mijn bewustzijn is anders inmiddels. Ik heb geen spijt van de keuzen die ik gemaakt heb. Ik voel wel dat ik anders energetisch verbonden ben met al mijn ervaringen en processen hierin.

Alle keuzen zijn gemaakt vanuit de omstandigheden en bewustzijn wat ik op dat moment belichaamde. Daar sta ik voor. Schaamteloos. Ik gun mijzelf deze komende fase van overgang in mijn vrouw zijn en moederschap een shift naar nog meer zachtheid voor mijzelf.

Volle commitment naar mijn vrouwelijke essentie zonder onderdrukking van het mannelijke. In mijzelf en ook niet meer in mijn relaties. Het is goed zo.

Ik buig voor mijn eigen vrouwelijkheid.

Volledige integratie van mijn vrouw zijn.

Ik dank alle ongeboren zielen die ik heb mogen dragen in mijn lichaam en energetisch mee heb mogen verbinden dit leven. Ik vergeef mijzelf en ik leef.

Namaste.

Note: dit beeld is gemaakt door een Slovakian Sculptor en heet ‘unborn souls’.