Overlijden van mijn mams

Nog niet eerder in dit leven ben ik zo intens dankbaar geweest dat ik de afgelopen jaren zoveel transformatieprocessen heb doorlopen als nu…

Ik had mijzelf en het proces niet kunnen dragen op deze manier, als ik niet mijzelf energetisch telkens binnenste buiten had gekeerd de afgelopen jaren.

Het ceremoniele afscheid afgelopen zaterdag van mijn moeder vroeg gronding, centreren van mijn energie, veldouderschap voor mijzelf en mijn dierbaren en afstemming op mijn hogere zelf en die van mijn mams.

Het was een week waarin liefde en warmte en flow voelbaar was. Maar ook verstrikking, kilte, afstand en frustratie. Alles was in uitersten aanwezig. Alles tegelijk. Verschillende lagen, verschillende processen met verschillende mensen.

Een aantal momenten van de afgelopen dagen staan met een gouden randje in mijn geheugen gegrift…

Het moment dat jij je fysieke lichaam losliet heb ik op afstand gevoeld. Ik zal je gezicht ineens voor me en voelde plots mijn eigen energieveld stiften… en ik zei tegen mezelf innerlijk ‘…daar ga je..’.

Ik heb je mogen verzorgen na je overlijden. Wassen, insmeren, aankleden en inwikkelen in de doeken. En vooral heel veel liefdevol aanraken terwijl ik innerlijk gesprekken voerde met jouw ziel.

De energie was tijdens de uitvaart heel teder. Respectvol en sereen. Precies zoals jij was als mens.

Jouw uitvaart-mand was door alle aanwezigen ingestoken met bloemen en zag er uit als een bloemenveld in de lente. Licht, lenteachtig en koesterend.

De uitreikende hand van mijn dochter toen ik na het voorlezen van jouw eigen afscheidsbrief tijdens de ceremonie, terugliep naar mijn zitplek.

Hoofd van mijn dochter tegen de mijne toen we luisterden naar de muziek tijdens de ceremonie. De kusjes die ik je gaf omdat mijn hart overstroomde van liefde voor jou.

De boodschappen die ik van mams doorkreeg tijdens de nachten die volgden na je overlijden.

De liefdevolle aanwezigheid en bedding in verbinding met vrienden. Soms fysiek. Vooral energetisch. Ik voel me gesteund en gelieft in dit proces. Wat een rijkdom!

De warme poncho die ik te leen kreeg van mijn vriendin om mijzelf te koesteren tijdens deze dagen, heb ik overal meegesleept. De warme armen die me ontvingen na de begrafenis.

De onverwachte diepe connectie en liefdevolle band die ik kon voelen met een groot deel van mijn 15 stiefzussen en broers. En hun partners. Mijn hart ging open op een manier die ik nog niet eerder had gevoeld naar jullie. We zijn voor altijd verbonden in onze gedeelde liefde voor Anneke.

Het moment dat mijn broer voor het graf stond en een handje aarde over mijn moeder uitstrooide. Alsof in 5sec onze hele jeugd voorbij flitste en mijn hele systeem opschudde. Ik voelde alle pijnen en ook de liefde van ons als gezin imploderen en ook exploderen op hetzelfde moment.

De persoonlijke boodschappen die ik ontving van de zussen van mijn moeder en haar vriendinnen. Diepe wijsheid. Dank jullie wel.

Ik voel dat ik vrede heb met het overlijden van mijn mams. Het is okay, je hoeft niet meer te lijden. Het gaat precies als het moet gaan. Ik wens je een mooie overgang naar een andere lichtwereld, dimensie, planeet en/of energieveld in het universum.

Mijn rouwproces gaat zich nu verder ontvouwen. Het vraagt tijd. Geduld. Ruimte. Compassie. Maar wat me sterkt is dat ik het herinneren van mijn lieve mams deel met heel veel mensen.

Een van de vele schoonzoons van mijn moeder zei ‘Ik had me geen fijnere schoonmoeder kunnen wensen als jouw moeder. Ik zal mijn kinderen altijd verhalen bijven vertellen over jouw moeder. Hoe lief hun oma was. Hoe warm en positief.’

Het raakte recht mijn hart en ziel. Ik voelde daarin dat haar ziel echt gezien en gevoeld is door de mensen om haar heen.

Moekie, jij hebt me oneindig vastgehouden en gedragen. Ik dank je voor jouw Zijn. Je vrolijkheid, zachtheid en zorgzaamheid. En vooral jouw creatiekracht. Je schilderkunst en liefde voor de natuur. Ik koester je.

💚