Op mijn 44ste verjaardag vorige jaar zei Robert tegen mij tijdens een etentje samen ‘het is tijd dat je energetisch gaat puberen’.

Puberen dacht ik. Okay. Hmmmmm…

Ik heb in mijn tiener/ puberjaren eigenlijk niet echt gepuberd in de klassieke vorm. Ik verzette me wel tegen mijn ouders en mijn omgeving maar ik gaf niet echt geluid hieraan. Ik verdween symbolisch gezien meer onder het tapijt. Meerdere dierbaren (vrienden, leraren, mentoren) hebben we regelmatig onder het tapijt vandaan moeten trekken.

Ik gaf mezelf op mijn verjaardag toen toestemming om dit organisch te laten ontvouwen. 44 is tenslotte niet voor niets een master number!

As zondag ben ik vier ik weer mijn geboortedag en sluit ik mijn bewuste puper jaar symbolisch af. Hoewel!?Mijn 45ste levensjaar gaat zich ontvouwen. Al reflecterend op het afgelopen jaar heeft er energetisch zich heel veel gespeeld.

Mijn moeder is in januari overleden en ik voel de impact hiervan in elke cel. Mijn eerste verjaardag zonder deze vrouw die mij het leven heeft gegeven voelt rauw. Raakt me diep. Alsof ik in de familielijn energetisch nog meer op eigen benen mag staan en de volwassenheid mag gaan dragen. Natuurlijk voel ik de energetische verbinding. Die is sterk.

Ik heb een prachtige ziel ontmoet die me uitdaagt tot op het bot. Een partner die mijn diepste schaduwen spiegelt en ik hierdoor mijn hele construct als vrouw mag herschikken in alle uitersten. Ik voel dat ik in mijn vrouw zijn en in vrouwelijke energie elke dag meer in mijn kracht mag staan. Mijzelf daarin mag dragen. Mijn eigen innerlijk evenwicht bekrachtig in dit proces.

Ik heb als professional stappen gezet naar groepswerk en een diepere bedding gecreëerd in mijn eigen energieveld. Ik ben op vol hierin op eigen benen gaan staan. Ik voel dat ik elke dag meer zichtbaar mag zijn in mijn wijsheid en mijn waarheid mag spreken. Mijzelf mag dragen hierin. Ongeacht de consequenties.

Ik ben het afgelopen jaar mijn zachtheid, tederheid, waarheid en wijsheid nog meer gaan omarmen en belichamen. Ik heb gevoeld en ontdekt dat deze energie mij stevigheid geeft om onvoorwaardelijk in liefde te blijven naar mijzelf en anderen.

En o o o wat vind mijn ego dat soms lastig. Die wil regelmatig aanvallen, verstoppen, verdedigen, controleren, wegrennen… en alles door elkaar. Ik heb ontdekt dat ik een eigen natuurlijke flow heb die me in verbinding brengt met overvloed. En als ik daar tegenin ga, ik verstrik. Verstar. Onder het tapijt ga. En dat ik de enige ben die ownership heeft te nemen over mijn energieveld.

Dat wist ik al.

Voelde ik al.

Begreep ik al.

Ervaarde ik al.

Maar het afgelopen puper jaar heeft me nog dieper in contact gebracht met ownership vanuit volwassenheid.

“Ouder worden gaat vanzelf maar volwassen worden is een keuze.”

En zo is het. Mijzelf dragen. Ongeacht wat er gebeurd.

Vanuit vertrouwen en overgave vol aanwezig blijven in mijn lichaam. Met mijn zachtheid en wijsheid verbinden en geen consessies doen die niet in lijn zijn met mijn waarheid en waardigheid. En alle sensaties toelaten die het leven met zich meebrengt.

Vrijheid vanuit eigenwaarde. Vrijheid van binnenuit.

Ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat ik verbinding heb met zoveel mooie, fijne zielen. Zielen waar ik op heb mogen leunen (en nog steeds mag leunen) in mijn groeiproces om op eigen benen te staan. Ik nu meer en meer mijn passie leef. Ik meer en meer innerlijk evenwicht belichaam en daarmee meer vrijheid, lichtheid en levenskracht voel.

Ik wens mijzelf toe dat het 45ste levensjaar net zo’n voldoenend en verrijkend proces mag zijn als afgelopen jaar. Met vallen en opstaan.

Ik heb er zin in!