Na 5 jaar heb onlangs mijn rol als coördinator, support en facilitator losgelaten in de Altazar Rossiter Mystery School. Een paar weken geleden heb ik mijn laatste dag in dit prachtige veld doorgebracht.

Telkens bleef het stil. Het klopt voor mij, voor Altazar en voor de Academie dat is deze rol loslaat en daarom voelde het ook goed.

Tot de laatste dag.

Toen Altazar en ik die ochtend samen de deur uitliepen om naar de locatie te reizen zei hij nog ‘oh vandaag is je laatste dag’ en ik voelde weerstand en mompelde iets in de trend van ‘ja dat klopt’ en deed Apel op mijn innerlijk krachtveld van ‘cool and collected’…

Ik wilde in stilte verdwijnen uit deze rol zonder er verdere aandacht aan te geven. We begonnen de dag. Zoals altijd met een aantal muzieknummers in de cirkel, waarna Altazar het veld ging zetten. Het eerste nummer draaide… Ik genoot ervan en voelde diepe liefde. Voor de Mystery School, voor Altazar, voor mijzelf en alle reisgenoten, voor mijn vak, mijn werk, mijn plek.

Innerlijk kwam er onverwacht een stem aanwaaien die zei ‘en dit is dus de laatste keer nu dat je dit voelt’… en BOEM… ik brak.

Ik voelde diep verdriet.

Ik voelde dat de Mystery School een belangrijk anker is geweest de afgelopen jaren in mijn eigen heling en persoonlijke ontwikkeling en door het loslaten van deze plek en rol… kwam er een angst. Ik kon er doorheen ademen. Voelde me steenkoud en bibberde. En ademende er doorheen. Voelde me overgenomen. Ik ademde erdoorheen.

Ik wist exact was gaande was.

Een innerlijk deel wat zich bewust en onbewust had geïdentificeerd met deze rol en plek voelde zich doodgaan. Dood van een innerlijk deel waar ik mij mee geïdentificeerd had. Big one. Het was energetisch zeer oncomfortabel kan ik je zeggen.

De schoonheid van dit energetisch stervensproces was dat ik er volledig naar kon kijken, duiden en doorvoelen tegelijkertijd. Dat is ook wat ik 5 jaar geoefend en geleerd heb in de Mystery School. Ik grapte naar Altazar en de groep dat ik gelukkig meer identificaties heb dus dat ik het wel zou overleven. En zo is het ook.

Iedereen liet me op mijn eigen manier, in mijn eigen space mijn proces doorgaan. Het voelde het donker, koud, eenzaam, kil, zwart en als een einde van vreugde en levenslust… zonder dat er sprake was van slachtofferschap. Het was een innerlijk proces van bewust en waarlijk sterven.

Een aantal keer tijdens het proces moest ik denken aan het stervensproces van mijn moeder. Ik heb van dichtbij mogen aanschouwen en doorvoelen hoe haar proces van loslaten uiting werd gegeven. Het was diep en zacht en waarlijk. Ik voelde mijn moeder dicht bij me en ook voelde ik mij gedragen door het veld van universele liefde.

Ik kon als een film zien hoe het veld van de Mystery School mij gesteund heeft in mijn innerlijk reis. Onderstaande tekst | gedicht heb ik geschreven tijdens het stervensproces van de identificatie i.r.t. mijn innerlijke reis in de afgelopen 5 jaar.

Year 1

I learned to show my darkness to myself and to others. I asked for healing. Just healing. Allow myself to live, nothing more. I got bruises, scars, head skull adjustments, I cried, screamed, burped, laughed and got angry.

Year 2

I got tired and bored about my darkness… and slowly I became friends with my darkness. I judged, I projected, I felt save, I got it all wrong. I got close with my spiritual family, learned to be present. Found myself a new mother.

Year 3

Let’s try some light. It seems easy, but it’s more comfortable to connect with my darkness. I learned slowly to become more soft and gentle with myself. Something with being in integrity with myself. Don’t knowhow, but let’s explore.

Year 4

The light did not kill me, so let’s explore some more. I have not a clue if I am honest. How to embody love, light, truth, integrity with grace and easy. Where is the manual of this course? Stepping into my empowerment is like Hotel California.

Year 5

Like my light more and more and more. Still exploring, it will never end. I made friends with my inner darkness and light. But on top of that, they also became friends. Just breath, just be, just allow, just trust and follow the energy.

Licht, vrolijk en vooral dankbaar stapte ik die avond in de auto. Voelde me energetisch rijk en vervuld. Mijn afscheid in deze rol is overigens geen afscheid van mijn samenwerking met deze prachtige leermeester en vriend. Achter de schermen bij de Bridgeman Academie werken we nog steeds samen.

En we starten in januari samen een hele nieuwe training waar we samen een nieuw veld creëren waar er meer ruimte is voor mijn Zijn, wijsheid, vaardigheden en kwaliteiten. Ik heb daar ongelooflijk veel zin in!

Ik ben Altazar intens dankbaar voor de mooie reis die we maken als vrienden en als facilitators en vooral voor alle wijsheid die ik mag absorberen. Hij en ik weten de diepte van de reis die ik heb afgelegd in zijn nabijheid (samen met andere teachers).

And… the journey continues.