Sinds een aantal weken is mijn moeder ernstig ziek. Kanker. Botkanker. Eierstokkanker en leverkanker.
Inmiddels 2 operaties verder en geen zicht op herstel. Het is een intens proces.
Ik merk dat ik redelijk kan Zijn met haar ziekte. Met het concept van de dood.
Ik neem in mijn systeem veel verschillende gevoelens en emoties waar. De ene dag voelt als een baksteen en de andere bijna zo licht als een veertje.
En iedereen gaat tenslotte dood en het komt ook nooit uit. Dus of je nu kanker hebt of onder een bus verdwijnt… uiteindelijk verlaat je een keer deze incarnatie en de aardse dimensie.
Wat ik echter heel ingrijpend vind is om haar te zien lijden. De pijn. Het verdriet. De onmacht.
Want ze is super gelukkig met haar vriend. Net verhuisd naar een prachtig droomhuis. 100 creatieve plannen. Vaak op weg met de camper reizend door Europa. Altijd in de tuin bezig en in verbinding met de natuur. Kortom, vol genietend van het leven.
En oh wat is ze stoer. Ze is lief en zacht en moedig en vrolijk. En aan het ziekenhuisbed hebben we samen gelachen. Om niets. Gewoon omdat we samen altijd lachen. Om niets.
Laatst huilde ze en zei ‘mijn hele leven ben ik al bewust en met spiritualiteit bezig. Maar als de dood nadert dan voelt het ineens toch ook anders. Dan komt het er pas echt op aan.’
En zo voel ik dat zelf ook. Vanuit mijn positie. Okay zijn met de dood. Vertrouwen in het universum. De eenheid. Het is soms makkelijk gevoeld en gezegd.
Maar als je een dierbare hebt los te laten, dan komt de ware test. De gehechtheid toont ineens vol zijn gezicht. En om dan alsnog vanuit zachtheid en kracht in overgave te blijven. Te vertrouwen. Het vergt beoefening.
Mijn beide spirituele mentoren vroegen mij of ik wellicht nog iets te zeggen had tegen mijn moeder… en dat dit dan een mooie fase is om dat te doen.
Ik heb lang hierop gevoeld en het blijft stil. Ik ben dankbaar dat ze mij het leven heeft gegeven. Ongelooflijk dankbaar dat ik haar dochter mag zijn. En zij mijn moeder.
Want als ik zie hoe positief, licht, liefdevol, zacht en krachtig ze is in dit proces… met alle uitzichtloosheid. Met alle pijn. Met alle onduidelijkheid…
… dan zie ik haar ware ziel. En die is groots.
Ik heb als (tiener)dochter heel wat klachten gehad over mijn moeder en haar opvoeding en haar gedrag en haar manier van leven en haar chaotische energie and so on. Ik kan er een boek over schrijven.
Alles valt nu weg. Ik voel liefde.
Er worden ongelooflijk veel lagen aangeraakt in mijzelf in dit proces. O.a. de vrouwenlijn in onze familie. Mijn innerlijke kindstukken. De partnerrelatie imprints van mijn ouders. Allerlei projecties van haar en van mij… Ik heb al vele lagen mogen doorvoelen de afgelopen weken.
Het is energetisch daarmee ook een helend proces.
Samen met mijn dochter heb ik met mijn moeder afgesproken dat we elkaar in een volgend leven weer opzoeken.
Gisterochtend zat mijn dochter naast me in de auto en zei ‘man, je bent met de dood van oma bezig, maar ze leeft nog… dus blijf in het Nu’.
En zo is het.
Ik ga genieten van haar mooie ziel zolang ze er is. Of dat nu nog een week is of een jaar. Of nog 30 jaar.
Dank lieve mam. Voor wie je bent en alle lessen die je me hebt gegeven.
Ik hou van jou.
