Pijnlijke innerlijke erkenning.
Ruim 4 maanden heeft het geduurd. Mijn innerlijke proces wat mij onbewust het stilzwijgen oplegde. Het vroeg innerlijk loslaten van illusies van ‘wat had kunnen zijn’. Het was geen bewuste keuze om zo lang mijzelf niet hoorbaar en zichtbaar te zijn.
Het was simpelweg een oorzaak en gevolg kwestie, waarvan de oorzaak zich veel later pas toonde. Ik merkte zelf uiteraard ook op dat er geen post uit mij kwamen rollen, wat de afgelopen periode als vanzelf ging. Stromend, moeiteloos. En in 1 klap was het stil.
Ik kreeg mailtjes, appjes en vragen over mijn ‘afwezigheid’ en al die tijd kon ik alleen maar bevestiging geven daarvan en geen verklaring. Mijn laatste persoonlijke blog/post die ik schreef ging over mijn zwangerschappen en abortussen. Nu ik terugkijk op de afgelopen 4 maanden kan ik meer en meer voelen wat er onbewust is getriggert in mij.
Ik heb onbewust mijzelf de mond gesnoerd.
Afgelopen week werd mij duidelijk hoe diep het zat. Dat het niet ging om de buitenwereld hiern, maar om mijn binnenwereld. Ik had zelf mijn eigen waarheid nog niet helemaal genomen. Ruim 4 maanden geleden was ik zwanger. Compleet onverwacht en ongepland. Midden in een proces waarin mijn relatie in een time out zat, was daar ineens de zwangerschap. Het vergrootte alles uit en versnelde alle processen.
Donderdag ontdekte ik de zwangerschap en maandag lag ik in de kliniek voor de ingreep. Het ging super snel. Zoals ik heb gedeeld was deze ingreep niet mijn eerste zwangerschap of abortus dus ik wist het proces en de keuze was helder.
Vanaf de eerste split second dat ik zag op de test dat ik zwanger was, voelde ik de energie van de vader. Ik wist dat hij niet zou kiezen voor het scenario om het deze ziel te ontvangen. Voelde de afstandelijkheid in de energie en heb dat mechanisme ook onbewust deels aangenomen. Hoe bewust ik ook gekozen heb voor de abortus, een deel van mij was super blij, geroerd en geraakt. Verlangde naar het kindje en het mogen ontvangen van deze ziel.
Het deed zeer.
Ik koos om te schakelen en tot op zekere hoogte heb ik de acceptatie ook meteen genomen. De finale relatiebreuk die krap een paar dagen na de abortus tot expressie kwam was pittig. Ik heb mijzelf stevig moeten navigeren door de verwerking van de abortus en de relatiebreuk tegelijktijdig.
Ik was een week gevloerd op de bank en daarna ging alles door. De privé sessies, de groepen, teachen in de trainingen, achter de schermen alles coördineren en creëren voor de academie. Ik ben er doorheen gegaan. Met support van een aantal mensen die weten wat er is gebeurd.
Na ruim 4 maanden stilte was er onlangs even contact met mijn ex partner en daarin voelde ik in eerste instantie mijn groei en heling. Kon voelen waar ik doorheen ben gegaan de afgelopen maanden. Sterker en steviger ben geworden, in hele nieuwe avonturen ben gestapt en de zachtheid kon voelen ipv de hardheid die er is geweest tussen ons.
Die nacht voelde ik echter een sluipend verdriet en heb mijn veld gezet en proceswerk gedaan en gevraagd wat er speelt wat er gezien wil worden. En als een klap kwam het in mijn bewustzijn. Ik heb door de intensiteit van de breuk en de abortus hem als vader niet willen erkennen.
Ik had het kindje erkent, de situatie, mijn keuzen en verantwoordelijkheid. Maar hem als vader niet helemaal. Het was een onbewuste boosheid die klonk ‘als jij energetisch de vaderschap van mijn zwangerschap niet volledig neemt… en zo omgaat met mij zoals je doet… dan erken ik jou energetisch niet helemaal als de vader’.
Ik voelde daarin nu pas hoe sterk de onbewust agenda was geweest, die ik had gehad. Ik wilde graag dat hij de realiteit volledig nam, net als ik die graag wilde nemen.
Ik voelde daarin een begrenzing en reageerde daar onbewust afwijzend op. Ik heb echter volledig mijn eigen waarheid te nemen. Meer niet. De afstand daarop los te laten.
En vol kwam het verdriet daarvan binnen.
Ik heb gehuild en hem alsnog volledig erkent als de vader. En het deed zeer. Ik wilde de afwijzing niet voelen. De erkenning van hem als vader vroeg loslaten van alle illusie van ‘wat had kunnen zijn tussen ons en de gehechtheid daarop’.
Echter de waarheid is: geboren of ongeboren…linksom of rechtsom…hij de vader van mijn ongeboren kind. En zo is het.
En instant voelde ik erna meer ruimte komen in mijn systeem om weer te gaan schrijven. Delen. Hoorbaar en zichtbaar te mogen zijn. Door het erkennen van alle delen en energieën in mij kan ik ook met alles zichtbaar en hoorbaar zijn. Oordeelloos en schaamteloos. Vrij. Ik erken.
Ik accepteer. Waarheid nemen kan soms heel pijnlijk zijn, maar uiteindelijk is dat waar alle heling en innerlijk evenwicht ingebed is.
