Er waait een nieuwe wind door het vrouwelijke veld.
Zacht, maar onmiskenbaar krachtig.
Niet als een storm die vernietigt, maar als een bries die wakker kust.
Een fluistering die ons roept:
“Herinner je wie je bent.”

We weten het diep vanbinnen: de tijd van isolatie is voorbij.
We zijn nooit gemaakt om afgesneden van elkaar te leven, los van onze zusters, los van onze eigen wijsheid.
We zijn wezens van verbinding. Van cirkels, van samen zijn, van elkaars kracht versterken.

Lang — eeuwenlang — hebben we in afzondering gewoond, niet altijd fysiek, maar vaak energetisch.
We zijn geleerd om elkaar te wantrouwen. Om onszelf kleiner te maken.
Om te denken dat er maar één plek aan tafel is — en dat we die met scherpe ellebogen moeten verdedigen.

Maar diep in ons lijf, in het bloed dat nog altijd zingt van oeroude kennis, weten we:
dat is niet ons pad. Nooit geweest.

De isolatie die ons ooit werd opgelegd, heeft zijn tijd gehad.
Wij zijn hier om iets anders te kiezen.
Iets groters. Iets mooiers.

Wij roepen je niet op om te vechten.
Niet om het verleden aan te klagen.
Niet om nog langer te blijven hangen in oude verhalen van pijn en verlies.

Wij nodigen je uit.
Om naast ons te komen staan.
Om je hand uit te steken, niet in strijd, maar in erkenning.
Om de draad weer op te pakken van zusterschap die nooit echt verbroken is — alleen wat verstild.

Wij herinneren je eraan:
Jij bent geen eiland.
Jij bent een fontein.
Jouw kracht stroomt voller wanneer je geeft én ontvangt.

We hoeven niet meer te bewijzen wie we zijn.
We hoeven niet harder te rennen, niet meer te concurreren, niet te vechten om ruimte of waardering.

We mogen samen dragen, samen bouwen, samen vieren.

Als jij straalt, verlicht je niet alleen jouw pad — je verlicht ook het mijne.
Als ik straal, til ik jou op, zonder dat ik er iets voor hoef terug te verwachten.

Want dat is de ware alchemie van het vrouwelijke veld:
verbinding in plaats van isolatie, samen groeien in plaats van alleen overleven.

Stel je voor dat we elkaar niet langer meten aan perfectie, maar ontmoeten in echtheid.
Dat we onze verhalen delen, rauw en echt, zonder schaamte.

Dat we lachen, huilen, leren en creëren, niet als concurrenten, maar als bewuste wevers van een nieuwe realiteit.

Sacred spaces waar ieder talent, ieder verlangen, ieder stukje rauwe waarheid welkom is.
Waar niemand hoeft te ‘winnen’, omdat we allemaal al heel zijn.

Samen zijn we niet alleen sterker. Samen zijn we a force of nature.

Wij kiezen ervoor om oude patronen niet meer te herhalen.
Niet omdat ze ons niet geraakt hebben — maar omdat we vrij zijn om nieuwe patronen te scheppen.

We kiezen:

• Voor sisterhood boven competitie.
• Voor verbinden boven vergelijken.
• Voor helen boven verwijten.
• Voor creatie boven controle.
• Voor liefde boven angst.

Elke keer dat we kiezen voor verbinding, schrijven we geschiedenis.
Elke keer dat we elkaar optillen in plaats van omlaag trekken, openen we een nieuw pad.
Elke keer dat we onze kracht her-inneren en delen, planten we zaden voor een wereld waarin vrouwelijke kracht weer vrij stroomt.

We staan aan het begin van een nieuwe cyclus.
Een tijd waarin vrouwen elkaar niet meer zien als bedreiging, maar als spiegel.
Als bondgenoot. Als medeschepper.

Niet om terug te gaan naar hoe het ooit was, maar om iets nieuws te bouwen — gestoeld op de wijsheid van eeuwen, gedragen door het verlangen van nu.

Ik schrijf deze woorden niet alleen vanuit mijn eigen hart,
maar namens duizenden vrouwen die ontwaken.
Vrouwen die zich herinneren dat we niet geboren zijn om afgescheiden te leven,
maar om samen te stralen, samen te helen, samen te creëren.

In elke traan, elke lach en elke stap terug naar onze ware kracht,
herinneren we onszelf én elkaar aan wie we werkelijk zijn.
Deze boodschap is een uitnodiging — van vrouw tot vrouw,
van hart tot hart.

Ben jij klaar om je plek in te nemen?
Niet alleen voor jezelf, maar voor alle vrouwen — zichtbaar en onzichtbaar?

Reik uit!
Informeer naar de mogelijkheden of meld je aan voor mijn nieuwsbrief; https://riannemanten.nl/over-mij/