Mijn offer op de heilige berg.

Ik zat in een restaurant met mijn vriendin aan het begin van deze zomer. We hadden een flinke innerlijke reis gemaakt de dagen ervoor tijdens het Estatic Dance Festival en tijdens het eten waren we aan het z`nagenieten en te reflecteren daarop.

Ik had mijn 48 verjaardag gevierd tijdens dat festival en tevens afscheid genomen van een intens dierbare geliefde. Niet de eerste keer overigens dat we afscheid namen, maar deze keer kwam het vanuit een andere beweging. 

Mijn vriendin had een kaartendeck meegenomen en ik vroeg het universum mij de volgende beweging te tonen. 

Ik trok ‘De Heilige Berg’ en de essentie ervan was…

“… De Inheemse volken op Aarde zien de bergen als machtige plekken waar je spirit kunt ontmoeten en waar goden en godinnen verblijven. In het oude Griekenland is de berg Olympia het huis van de 12 belangrijkste goden en godinnen met Zeus als oppergod. De Heilige berg nodigt je uit om een bedevaart visie te maken door de huidige situatie te accepteren en een offer te brengen op een heilige plek”.

Ik liet de informatie even indalen en het eerste wat ik voelde was weerstand, want ik was helemaal niet enthousiast om ‘de huidige situatie volwaardig te accepteren’. Tot mijn vriendin riep: maar ja gaat toch volgende week naar Griekenland… dat is ook toevallig!

Stilte.

Krak.

Mijn bewustzijn verruimde acuut.

“Even kijken…” zie ik “volgens mij gaan we ook lang Olympia nl met de reis”.

En ja hoor. Bezoek aan Olympia stond in de planning na een dag of 6. 

Instant wist ik dat het een uitnodiging was van het universum en ik nam de symboliek ervan dus direct serieus. 

Een offer brengen. Okay. Geen idee wat maar daar kom ik wel uit.

Maar neeeeeeee riepen er vele innerlijke delen: GEEN AANVAARDING!

Aanvaarding voelde als kwelling. Kwelling van mijn verlangens die onbegrepen en onwaardig woest rondjes draaide om mijn as. 

Okay. 

Spirit; ik ga het aan, maar ‘help me out … I need support with this’. 

Het vertrek naar Griekenland kwam dichterbij en dichterbij en ik vond mijn offer. Ik koos een offer wat comfortabel voor me voelde. Ik koos 2 kristallen. De maansteen en zonnesteen. 

Beide staan ze symbool voor de krachtvelden van het innerlijk mannelijk en innerlijk vrouwelijk energie. Het evenwichtige koorddansen tussen beide polariteiten die altijd vanuit heelheid en eenheid verbonden zijn. 

Het uitlijnen van beide krachtvelden in mijzelf en in alle dynamieken om mij heen is tenslotte mijn levensmissie. En het afscheid was ook voortgekomen vanuit innerlijke blinde vlekken. 

Mooi offer toch?

Ik voelde echter dat ik een meer persoonlijk offer mocht brengen… maar de emotionele hechting was te sterk met de items waarvan ik voelde dat ik die mocht ‘offeren’. Ik deed het af met ‘mijn intentie is key, niet de aardse expressie’. En in essentie is dat ook waar. Echter, iets van spirituele bypass kon ik wel waarnemen.

Na een dag of 3 in Griekenland… BOEM. Ziek. En niet een beetje. Hoge koorts, hoofdpijn, niets binnen kunnen houden, keelpijn, spierpijn in mijn hele lijf. Of het nu de extreme hitte was (aanhoudend boven de 40 graden), ik iets verkeerds had gegeten of ik energetisch aan het ontladen was door eindelijk eens echt ‘af te schakelen’… i don’t know. Wellicht een combinatie van alles door elkaar. 

Het bracht me echter op mijn knieën. Ik kon niets meer. Niet denken, niet praten, niet bewegen… diepe overgave aan… aanvaarding van het hier en nu. 

De reis ging ondertussen gewoon verder want we namen deel aan een groepsreis en de dag dat we naar Olympia vertrokken was ik het meest gevloerd. Ondertussen in de busrit door de droge binnenlanden van Griekenland luisterde ik naar de geschiedenis van Olympia, de heilige berg, het ontstaan en de symboliek van de Olympische spelen en over de betekenis van de 12 goden en godinnen met specifieke aandacht voor Zeus. 

Meer en meer kon ik mij verbinden met de energetische boodschap. De dieperliggende blinde vlekken in mijn bedrading en uitnodiging die ik mocht aannemen.

Daar aangekomen liepen we eerst met de groep naar een centrale plek op Olympia en ik schuifelde er binnen mijn beste vermogen achteraan. Aangezien ik toch traag als een slak liep vanwege mijn fysieke staat van zijn, keek ik al een beetje rond waar ik mijn offer kon gaan brengen. Ik zag een plekje bij een boom en een lief bankje en dacht ‘oe dat is een fijn plekje… daar ga ik straks naartoe’. 

Toen ik ruimte had om even alleen te zijn poogde ik het plekje op te zoeken wat ik had gezien. Ik was echter zo verzwakt en vermoeid dat ik alle richting kwijtraakte en ik gaf me eraan over. Ik sleepte mijzelf voort langs alle oudheid en symbolische betekenis en plots wilde ik even zitten bij een boom om uit te rusten. 

Ik kon niet meer.

Toen ik weer wat kracht had herwonnen keek ik om me heen en zag een reusachtige pilaar staan. Ik voelde dat het niet zomaar een pilaar was… ‘waar zit ik eigenlijk’ vroeg ik mij af…

Ik zocht het bordje op… en ja hoor… hoe dan!? Ik was exact beland bij de meest belangrijke plek van Olympia, de tempel van Zeus. En de reusachtige pilaar was een van schaarse overgebleven resten.

Geheel onverwacht kwam ik aan bij het meest heilige deel op de heilige berg.

Stil van verwondering plaatste ik beide kristallen in een gleuf onder de poot van de pilaar nadat ik mij energetisch veld had gezet, mij had afgestemd en mijn intenties in het veld had gezet verbonden aan mij offer’.

En verstilt schuifelde ik, toen ik eraan toe was, als een schim van mijzelf weg van de plek. 

Thuis aangekomen bleek ik zo’n 3 weken later alsnog het offer te mogen brengen waar ik zo intens tegenop zag om dat te doen. Er ontstond een situatie waarbij ik ineens de beslissing nam. Moest nemen. Niet meer kon vermijden. 

Brak ik symbolisch zelf mijn eigen hart in duizend stukken vanuit de diepste overgave ooit.

De les die ik mocht leren was, dat het volledig in- en aannemen van de pijn in mijn hart den dienste is aan de rust van mijn ziel. 

En mijn levensreis gaat voort.