De afgelopen weken en dagen was het heel voelbaar in de energie. De 10de viering van de geboortedag van mijn dochter Carice. Die is morgen.
Zij staart zich blind op het ‘eindelijk’ krijgen van je eigen mobiele telefoon en ik liep constant met een brok in mijn keel. Alsof we door een energetische poort gaan.
Vorige week zijn we eindeloos veel foto’s doorgegaan samen en hebben we veel herinneringen opgehaald. Die waren er volop….
Ik heb jaren lang getwijfeld of ik al ‘zover was’ om zwanger te willen/mogen worden. Ik was mij te bewust van mijn trauma’s, blokkades, en imprints die ik koste wat kost NIET wilde doorgeven aan mijn kinderen.
Na zeker 20 jaar therapie en coaching voelde ik mij destijds nog steeds niet ‘capabel en schoon genoeg’ maar mijn toenmalige therapeut spiegelde me ook dat ik dan ‘nooit’ klaar zou zijn…dat iedereen zijn best doet en liefde het belangrijkste ingrediënt is.
Tja.
Vanaf de eerste dagen in mijn zwangerschap was het al intens.
Ik heb weken in het ziekenhuis liggen knokken voor mijn leven. Met de diagnose hyperemis gravidarum moest ik het doen. Dat betekende dat ik zo om het kwartier moest overgeven 24/7. Ik woog nog 47 kilo maximaal en kon ik niet meer op of om.
Ziekenhuis in. Ziekenhuis uit. Ziekenhuis in. Ziekenhuis uit. Ziekenhuis in. Ziekenhuis uit.
Zondevoeding was de enige ‘oplossing’ of de zwangerschap verbreken. Ik wilde beide niet.
Verder aan het infuus, niet eten en mijn zenuwstelsel kalmeren. Uitzitten.
Ik was acuut uit de running qua werk en sociaal leven. Lag geïsoleerd in een kamer want elke prikkel van buitenaf kon de reflex tot overgeven weer stimuleren. Als ik naar het toilet moest dan was ik een half uur onderweg. Ik was compleet leeg. Op. Kon alleen maar liggen en mijn eigen brood niet eens smeren.
Zo worstelde ik met mijn fysieke lichaam en de impact van de zwangerschapshormonen elke minuut. En die minuten werden uren. En dagen. En weken. En maanden. Het was simpelweg een hel.
Oh en geloof me… ik heb heel vaak overwogen om de zwangerschap te beëindigen. Maar ik had reeds een abortus achter de rug. Diverse miskramen. Ik wilde zoooooooo graag met mijn toenmalige partner een gezinsleven ervaren en creëren.
Ik beet me vast. Al mijn manifestatiekracht en mindset heb ik destijds uit de kast getrokken. Ik deed mijn best.
Carice bleef geduldig zitten in mijn buik tot 42 volle weken en de bevalling was net zo intens als de hele zwangerschap. Dankzij de uiteindelijke keizersnede ben ik hier zelf nog op aarde. Het heeft mij zeker 2 jaar gekost om fysiek voldoende te herstellen van deze hele periode.
Rond haar 2de jaar kreeg Carice echter allerlei ziekten en hebben we bijna 2 jaar lang gezocht naar allerlei inzichten, middelen, therapieën, diëten en behandelingen om haar te ondersteunen in haar zelfgenezend vermogen.
Het bleek niet haalbaar. Het werd levensgevaarlijk en uiteindelijk moest ze acuut geopereerd worden.
Ik weet nog dat ik mijn moeder belde om te vertellen hoe de operatie was gegaan. Het was technisch gezien een heel eenvoudige ingreep, maar het haalde me energetisch compleet onderuit na alle gezondheid-strijd die we samen gevoerd hadden. Ik heb hartverscheurend hard gehuild bij mijn moeder aan te telefoon die dag.
Ik voelde al mijn liefde en de angst haar te verliezen in mij imploderen en exploderen tegelijk.
Het was kantje boord geweest met haar rond haar 4de. Net als met mij destijds in de zwangerschap. Ik knakte. Het bekrachtigde mijn verlangen naar een fijne, mooie liefdevolle verbinding en tijd met haar samen.
Na die operatie heeft het nog heel geduurd voordat ze de grootste fysieke en motorische achterstand weer had ingehaald. Nog steeds wordt ze elke dag geconfronteerd hiermee.
De scheiding was voor ons alle 3 ook een intens proces. Oh wat had ik dat haar graag bespaard. Dankzij de versjes met Spirit en moeder aarde hebben we ons er doorheen geslagen.
Ik heb haar de laatste weken veel verhalen vertelt over de zwangerschap, de bevalling en haar eerste levensjaren. We zaten regelmatig samen met een brok in onze keel. Beide voelen verdriet om de scheiding en beide op een andere manier.
Onze liefde heeft ons er telkens doorheen genavigeerd. Elke dag opnieuw. Wat het ook is.
Haar ziel is voor mij een groots cadeau.
Ze haalt het beste en het meest donkere deel in mij naar boven. Ik heb de afgelopen 10 jaar mijn momenten gehad dat ik ontzettend boos op haar was, haar commandeerde, haar negeerde, haar manipuleerde, jaloers op haar was, haar geen ruimte gaf, haar emoties geneerde….
And so on.
Ik had geen idee dat ik trauma energie in mijn karma had opgeslagen die te maken hadden met zwangerschap, bevallen, de dood, mishandeling, moederschap, opoffering, slavernij etc. Vele imprints zijn voorbij gekomen de laatste jaren tijdens mijn helingsprocessen. Nu voel ik hoe logisch het is dat het dit leven zo heeft uitgespeeld.
Ik voel me dankbaar dat ik al deze energieën heb kunnen aankijken en ga moedig verder op mijn pad. Ik heb mijzelf vergeven.
Mijn triggers worden minder en minder en ze spiegelt me altijd feilloos waar ik nog kan helen. Ze is mijn achilleshiel. Al vanaf het allereerste begin.
Ik vroeg deze week aan Carice of ze advies had voor zielen die hier ‘opnieuw’ op aarde komen op basis van haar 10 jaar ervaring in dit leven… ze bleef even stil, keek me aan en zei toen ‘…nou ik adviseer die zielen dat ze ouders uitkiezen die heel lief voor ze zijn.’
En zo is het.
Haar liefde was in dat moment voelbaar. Haar zachheid en haar wijsheid. Ik voelde ook haar dankbaarheid naar haar vader en mij.
Ze gaf me een knuffel.
Vandaag herdenk ik al deze ervaringen. Heel ik. Laat ik vele tranen. Vergeef ik mijzelf dieper voor al mijn tekortkomingen als mens, als vrouw, als moeder.
Morgen vier ik haar geboortedag. Vanuit de diepste laag van mijn Zijn. Bezoek ik het graf van mijn moeder die haar verjaardag voor de eerste keer zal missen. En wij haar.
Ik hou van jou lieve Carice.
Dankbaar je moeder te mogen zijn.
