Waarom hechting aan uitkomst de natuurlijke helende stroom blokkeert.
Onlangs zat ik tegenover een nieuwe cliënte. Nog voordat ze sprak, voelde ik de gespannen energie in de ruimte. De hechting aan een specifieke uitkomst stond als een onzichtbare muur tussen ons. Het hoofd had al bepaald hoe de sessie eruit moest zien en wat er bereikt moest worden. En ik herkende mezelf van jaren geleden – want ook ik heb dit leerproces doorgemaakt.
Het heeft bij mij ook een aantal jaar geduurd voordat ik goed kon zakken in die ontvangende energie. De eerste jaren was ik onbewust aan het halen, omdat ik weinig referentiekader had voor wat energiewerk werkelijk inhield. Wat ik aan het doen was begrepen we eigenlijk niet zo goed, en ik zocht houvast in de hechting aan uitkomst. Die vastheid gaf me een gevoel van controle in iets wat zo onbekend en mysterieus aanvoelde.
Toen ik na jaren eindelijk begreep wat energiewerk werkelijk inhoudt, kon ik veel meer vanuit de ontvangende energie me ertoe verhouden. Ik heb in die tijd eigenlijk ook de verfijnde kadering gemist en begeleiding hierin, waardoor het proces bij mij ook best lang heeft geduurd. Nu begeleid ik anderen hier juist in, zodat zij sneller die omslag kunnen maken in zichzelf. Want het hoort bij een natuurlijke golf als proces als je aan de gang gaat met energiewerk.
Ik het nu feilloos: cliënten die binnenkomen met een halende energie, vastgehecht aan resultaten en verwachtingen. Ik zie mezelf terug in hun spanning, hun behoefte om te weten wat er gaat gebeuren. Dit leidt vaak tot teleurstelling wanneer de realiteit anders is dan hun voorstelling. Deze hechting belemmert de natuurlijke helende stroom, waardoor echte transformatie moeilijk wordt – precies zoals ik zelf jarenlang heb ervaren.
Het zijn patronen die ik nu direct herken: veel analyseren tijdens en na de sessie, oordelen over zichzelf én over mij als facilitator, struggle met wat zich daadwerkelijk aandient. Omdat ik zelf door dit proces ben gegaan, kan ik hen met zoveel meer compassie begeleiden naar die andere manier van zijn.
Transformatie vraagt om overgave en de kunst van het ontvangen. Ik noem het ‘sudderen’ – een geduldig proces waarin je ruimte houdt voor wat zich aandient, in plaats van te forceren wat je denkt dat er moet gebeuren. Het is als een rivier die zijn eigen weg zoekt; je kunt de stroom niet dwingen, maar wel de oevers bieden waarlangs het kan bewegen..
De diepste sessies, de meest transformatieve processen ontstaan vaak moeiteloos met cliënten die zich openstellen voor wat zich wil tonen. Hun nieuwsgierigheid nodigt uit tot samenwerking, zonder vast te houden aan hoe het eruit moet zien. Het voelt alsof ze een uitnodiging uitspreken naar het leven zelf: “Ik ben hier, gebruik me en laat me zien wat mogelijk is.”
Als facilitator nodig ik mensen uit om van hun halende energie naar hun ontvangende energie te bewegen, precies zoals ik zelf heb moeten leren. Soms vraag ik: “Wat als je vandaag niets specifieks hoeft te bereiken? Wat als je alleen maar hoeft te zijn met wat er is, zonder te weten waar het naartoe gaat?” Deze vraag kan een hele verschuiving teweegbrengen, waardoor ruimte ontstaat voor ontspanning en overgave aan het moment.
Er is altijd een natuurlijke helende stroom aanwezig. Het is niet iets wat we moeten creëren of forceren naar een specifiek resultaat; het is er al. We hoeven ons er alleen maar voor open te stellen, zonder vast te houden aan waar het ons naartoe brengt. Dit vraagt moed om je hechting aan uitkomst los te laten en te vertrouwen op wat er zich wil ontvouwen in het hier en nu. Want in die overgave ligt de transformatie die je zoekt al klaar voor je, wachtend op jouw ‘ja’ om zich te ontvouwen.
The Art of Life!
Voel je welkom: https://riannemanten.nl/supervisie/
