Het begon vaak zo mooi. Ik zag hoe een cliënt of deelnemer vastliep. Mijn hart open en mijn intuïtie en wijsheid in stroming.

Vanuit betrokkenheid en oprechte zorg wilde ik bijdragen. Dus ik bracht mezelf in. Met warme woorden, nieuwe perspectieven, inspirerende ideeën. Nog een voorbeeld, nog een nuance, nog een andere ingang. In 15 verschillende talen.

Alles om beweging te brengen waar het stil leek te vallen.

Ik ken het redderspatroon maar al te goed, omdat ik er zelf doorheen mocht gegaan. En in de verfijningen ontdek ik nog steeds nieuwe lagen. Lang heb ik niet gezien dat ik overcompenseerde. Dat ik, vanuit de beste bedoelingen, te veel ging geven.

Soms klinkt het als extra uitleg geven, soms als over-inspireren, soms als nog een mail sturen ‘om iets helder te maken’.

Want wat er dan eigenlijk gebeurt, is dat ik het gebrek aan samenwerking of verantwoordelijkheid van de ander niet adresseer. Niet in mezelf, en ook niet in het contact. De pijn in mijn hart niet wil voelen.

In plaats daarvan ga ik harder werken. Ik blaas mijn talent op.

Ik maak mijzelf wijs: als ik maar meer geef, meer uitleg, meer inspiratie deel, dan komt het wel goed. Maar dat is precies de valkuil. In plaats van in mijn uitlijning te blijven, forceer ik. En forceren haalt me uit mijn natuurlijke ritme.

Het is alsof ik een rivier ben die ineens al het water tegelijk wil laten stromen. In plaats van te vertrouwen op het ritme van de oevers. Waar uitlijning creëert, vernietigt overcompensatie de natuurlijke stroom.

Wat ik inmiddels weet, is dat deze beweging voortkomt uit oude reflexen. De diepe overtuiging dat ik verantwoordelijk ben voor het geheel. De angst voor confrontatie. De stille stem die zegt: als zij het niet begrijpen, dan moet ik het beter uitleggen.

Als ze niet meewerken, moet ik meer geven. En soms ook: als ik maar genoeg geef, dan ben ik waardevol genoeg.

In de loop der jaren heb ik hier veel innerlijk werk op gedaan. Ik ben bewuster geworden van mijn neigingen, heb ze doorgrond. En ik leer nog steeds. Van onbewust onbekwaam naar bewust bekwaam.

Dat is geen rechte lijn. Het is een dans van vallen en opstaan. Van telkens weer opnieuw kiezen om in mijn centrum te blijven, ook als het spannend wordt.

Want wat ik zeker weet: als ik mijzelf ga gaslighten in dit patroon, dan betaal ík uiteindelijk de prijs. Mijn energie lekt weg. Mijn systeem raakt overbelast. Ik ondermijn mijn eigen effectiviteit.

En ook het groeiproces van de ander. Wat ooit als verbinding begon, eindigt dan in frustratie of teleurstelling. Omdat ik te veel ben gaan dragen.

Daarom is dit voor mij, en misschien ook voor jou, een uitnodiging tot bewustwording. Om te voelen: sta ik nog in mijzelf? ben ik nog in verbinding met mezelf? Of ben ik aan het forceren? Voel ik zachte stroming, of sta ik strak gespannen?

Dit is geen oordeel, maar een uitnodiging. Een uitnodiging om de onderliggende mechanismen te doorgronden. Te zuiveren. Te helen.

Omdat jij uiteindelijk degene bent die de prijs betaalt voor wat je onbewust overneemt. En ook: omdat jouw bedrijf — en jouw cliënten — juist gebaat zijn bij jouw heldere energie. Je zuivere aanwezigheid. Je afgestemde leiderschap.

Als dit je raakt, weet dan: je bent niet alleen. Dit mechanisme speelt zich bij zoveel vrouwelijke facilitators & ondernemers af, vaak in de stilte achter de schermen. En het vraagt moed om er eerlijk naar te kijken. Niet om jezelf te corrigeren, maar om je terug te brengen naar jouw eigen bedding.

Innerlijke uitlijning is geen eindbestemming, maar een beoefening. Telkens weer thuiskomen in jezelf, ook in de interactie met anderen. Daarin zit je werkelijke kracht. Zacht, helder en gegrond.

Voel je een ja om hier dieper in te zakken — persoonlijk of in je ondernemerschap — dan ben je welkom. Je hoeft het niet alleen te doen.

Herken je deze patronen in jouw ondernemerschap? Ontdek hoe je terugkeert naar zachte stroming en authentieke impact in mijn transformatieprogramma’s.

The Art of Life! Feminized.