Laatst had ik weer zo’n moment waarbij vrienden me confronteerden met de vraag: “Maar Rianne, waar ben jij in dit hele verhaal?” Ik stond perplex. Ik voelde alleen maar de behoefte van de ander, compassie voor hun consequenties en het verlangen om te ondersteunen in hun potentieel.

“Ik heb toch geduld, begrip, inlevensvermogen… dat is toch hoge trilling?”

Wellicht herken je dit. Je ziet precies waar iemands gedrag vandaan komt. Je begrijpt hun pijn, hun geschiedenis, hun patronen. Je voelt diepe compassie voor hun worsteling. En vanuit die compassie maak je concessie na concessie, omdat je “begrijpt” waarom ze doen wat ze doen.

Dit is een van de meest verfijnde vormen van zelfondermijning die ik ken. En vooral vrouwen vallen hier massaal in. We zijn opgevoed om te zorgen, te begrijpen, te koesteren. Maar ergens onderweg zijn we vergeten dat compassie zonder grenzen geen liefde is – het is codependent.

Ik zie het keer op keer in mijzelf en in mijn praktijk. Vrouwen die zichzelf wegcijferen omdat ze “begrijpen” waarom hun partner agressief is, waarom hun collega hen ondermijnt, waarom hun vriend constant grenzen overschrijdt.

“Maar hij heeft een moeilijke jeugd gehad…”

“Zij is gewoon onzeker, daarom doet ze zo…”

“Hij bedoelt het niet zo, hij is gewoon gestrest…”

En zo ontstaat een cyclus van redden, pleasen, bewijzen en verstoppen. We maken onszelf klein om de ander groot te houden. We slikken onze waarheid in om de vrede te bewaren. We verliezen onszelf in het begrijpen van de ander.

Deze dynamiek speelt zich niet alleen af in onze relaties met anderen. Het is allereerst een innerlijk proces. Hoe vaak hebben we compassie voor onze eigen destructieve patronen, onze zelfvernietigende gedragingen, onze innerlijke criticus – zonder daar gezonde grenzen aan te stellen?

“Ik kan er ook niks aan doen dat ik zo reageer, ik heb trauma’s…”

“Het is logisch dat ik mezelf wegcijfer, zo ben ik opgevoed…”

“Ik kan niet anders, dit is gewoon wie ik ben…”

Onvoorwaardelijke compassie voor onze eigen ontwrichting wordt dan een excuus om de uitnodiging tot groei en eigenaarschap af te slaan.

Maar hoe dan wel? Het woord dat veel van mijn cliënten in het begin irriteert is innerlijk eigenaarschap. Het betekent dat je stopt met jezelf en anderen excuses te geven voor gedrag dat schadelijk is.

Eigenaarschap betekent voor mij:

– Ik begrijp waar mijn gedrag vandaan komt EN ik neem verantwoordelijkheid voor de impact

– Ik heb compassie voor jouw pijn EN ik bescherm mijn eigen energieveld

– Ik zie je potentieel EN ik accepteer alleen gedrag dat in lijn is met mijn waarden

Het gaat niet om hard worden of je hart sluiten. Het gaat om bezielde volwassenheid.

Echte koestering – voor jezelf en anderen – vraagt om de moed om grenzen te stellen. Het vraagt om de wijsheid om compassie te combineren met eigenaarschap.

Het vraagt om de kracht om “nee” te zeggen tegen wat je klein houdt, zodat je voluit “ja” kunt zeggen tegen wat je doet bloeien.

Waar in jouw leven laat jij compassie belangrijker worden dan gezonde grenzen? Waar gebruik je begrip als excuus om schadelijk gedrag te accepteren – van jezelf of van anderen?

De uitnodiging is om eigenaarschap te nemen. Om te stoppen met het redden van anderen ten koste van jezelf. Om compassie te hebben zonder jezelf weg te geven.

Makkelijk? Nee zeker niet. Ik bewandel zelf dit pad en voel in elke vezel in elke poort die ik neem hoe intens uitdagend het kan zijn voor mijn systeem.

Maar ik doe het.

Stap voor stap.

The Art of Life! Feminized.